1. I used to think that I was better alone.

Ne-Yo - So Sick 

 Blondyn stał przy oknie w domu swojego znajomego. W jednej dłoni trzymał telefon komórkowy, natomiast smukłymi palcami drugiej bębnił w parapet. Widać było, że się niecierpliwi. Po raz kolejny wystukał ten sam numer. Znał go na pamięć. Wsłuchiwał się w kolejne sygnały dobiegające z głośnika telefonu. Znowu nic. Znowu nie odbiera. Kiedy kilkanaście sekund później ponownie wybrał ten sam numer, nie było już nawet sygnału. Abonent jest w tym momencie nieosiągalny. Prosimy spróbować ponownie później - usłyszał tylko zamiast jej głosu. Westchnął ciężko, chowając telefon do tylnej kieszeni spranych jeansów.
 Wszystkiemu przypatrywał się w milczeniu niewysoki, w porównaniu do osobnika stojącego przy oknie, dobrze zbudowany, młody mężczyzna. Niedbale opierał się o framugę hebanowych drzwi. Ręce skrzyżowane miał na klatce piersiowej. Z cichym świstem wypuszczał z ust powietrze.
 - Łukasz, daj sobie spokój... - odezwał się w pewnym momencie.
Blondyn obrócił tylko na moment głowę. Zlustrował obojętnym wzrokiem właściciela domu, po czym przeniósł wzrok na jego ogród.
 - Nie odbiera... Miała przyjechać wczoraj.
 - Nie załamuj się - odparł ten drugi - może po prostu nie może teraz rozmawiać..? - dodał, choć sam niezbyt w to wierzył.
 - Kuba - bo tak miał na imię właściciel ów domu - coś musiało się stać.
 - Może spotkała Martę..? - podniósł wzrok ze swoich sportowych butów i zatrzymał go na Łukaszu.
 - Marty nie ma, wyjechała na kilka dni do Polski. Gdyby się o wszystkim dowiedziała, zabiłaby mnie...
 - Nie możesz jej cały czas oszukiwać. Łukasz, to prędzej czy później wyjdzie na jaw.